آیتالله علیرضا اعرافی (متولد 1338) در شهر میبد استان یزد دیده به جهان گشود. پدرش آیتالله محمدابراهیم اعرافی(ره) از علمای زاهد، شجاع و مردم‌دار بود.
آیت الله اعرافی پس از گذراندن روخوانی قرآن کریم، ادبیات و احکام اولیه در دوران کودکی نزد پدر و اساتید دیگر، در سال 1349 به قم هجرت کرد و دروس کلاسیک را پی گرفت و به سال 1350 دروس حوزه را آغاز کرد، به گونه‌ای که در سال 1356 در درس خارج فقه و اصول بزرگان حوزه حاضر شد؛ از جمله آیت الله العظمی حاج شیخ مرتضی حائری، آیت الله العظمی فاضل لنکرانی، آیتالله العظمی وحید خراسانی، آیتالله العظمی جواد تبریزی، آیت الله میرزا علی مشکینی، علامه حسنزاده آملی، آیتالله سیدکاظم حائری، آیتالله جوادی آملی، آیتالله شهید مطهری و علامه مصباح یزدی.
فراگیری زبان‌های عربی و انگلیسی و مطالعات فراوان او در رشته‌های ریاضی و فلسفه غرب، علوم انسانی و اجتماعی کمک شایانی به او در درک درست از فضای جدید جامعه کرد. وی به دلیل مطالعات فراوان در علوم مختلف و مشاهده مراکز علمی و حوزوی در بسیاری از کشورهای جهان از نزدیک و حضور فعال در همایش‌ها و کنفرانس علمی و دینی بین‌المللی در کنار تسلط بر علوم حوزوی و تدریس سطوح عالی حوزه از معدود شخصیت‌های علمی و دینی است که در دوره گذار حوزه‌های علمیه به مقطعی جدید، ورود انقلاب اسلامی به دهه چهارم، یعنی دهه تقابل و تعامل گفتمان‌ها، گفتمان‌ها و پدیده‌های نوین فکری، سیاسی و اجتماعی را رصد و آسیب‌شناسی و فرصت‌ها و تهدیدها را فهرست میکند.
